10 φωτογραφίες της Χριστουγεννιάτικης Καλαμάτας που κόβουν την ανάσα !!

10 φωτογραφίες της Χριστουγεννιάτικης Πλατείας που κόβουν την ανάσα!

December 22, 2015 "Kalamata IN"

Χριστούγεννα στην Καλαμάτα… Κόσμος, χρώματα, μουσικές, στολίδια, φωτάκια…

Με μία λέξη “γιορτή”. Γιορτάζει όλη η πόλη. Η κεντρική πλατεία, το ιστορικό κέντρο, η παραλία, οι πεζόδρομοι… Ας πάρουμε μία “γεύση” από το πιο γιορτινό, ίσως, σημείο της πόλης, την κεντρική πλατεία της (Βασιλέως Γεωργίου)!

Ακολουθούν 10 φωτογραφίες του φίλου μας Στέλιου Κρητικάκη, όπου αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο τα χρώματα, η κίνηση και τα φώτα στην πλατεία της πόλης. Απολαύστε τις…
 








 Καλά Χριστούγεννα ...

Καλάβρυτα: Χειμερινό βασίλειο ...

 
                                         Ανατολή της σελήνης στο χιονοδρομικό κέντρο των Καλαβρύτων

Κείμενο: Γιάννης Μαντάς
Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας, Φίλιππος Κατσιγιάννης

Τόπος με έντονη ιστορική φόρτιση και παράλληλα από τους πιο αγαπημένους χειμερινούς (και όχι μόνο) προορισμούς. Στα Καλάβρυτα θα έρθεις ξανά και ξανά, και κάθε φορά θα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο.

Πανοραμική άποψη των Καλαβρύτων

Θα μπορούσε να είναι ο πιο σύντομος (και εύστοχος) διάλογος αναζήτησης τουριστικού προορισμού: «Πού να πάμε;». «Τι λες για Καλάβρυτα;». Και εκεί η συζήτηση παίρνει τέλος και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Και είναι αλήθεια πως τα Καλάβρυτα και η ευρύτερη περιοχή τους είναι ένας από τους τοπ χειμερινούς προορισμούς στη χώρα, αλλά και για τις άλλες εποχές του χρόνου.

Δημοφιλές χειμερινό θέρετρο, πανδαισία χρωμάτων την άνοιξη και το φθινόπωρο, όαση δροσιάς το καλοκαίρι. Με ενδιαφέρον ιστορικό, φυσιολατρικό, θρησκευτικό μέχρι ακόμα και σπηλαιολογικό αλλά και γαστρονομικό, τα Καλάβρυτα δεν ξεμένουν ποτέ από επιχειρήματα για να σε κάνουν να τα λατρέψεις Συν ότι βρίσκονται και σε «βολική» απόσταση από Αθήνα και Πάτρα (186 και 73 χλμ. αντίστοιχα).

Η υποβλητική Μονή Μεγάλου Σπηλαίου.

Τα Καλάβρυτα είναι ένας όμορφος ορεινός οικισμός χτισμένος στις πλαγιές του Χελμού, σε υψόμετρο έως 840 μέτρα. Η βόλτα ξεκινάει από τον σιδηροδρομικό σταθμό και τον πεζόδρομο της 25ης Μαρτίου, από όπου ανεβαίνεις προς την πλατεία Ζαΐμη και το ιστορικό κέντρο. Στην παράλληλη οδό Αγίου Αλεξίου θα βρεις το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας, ένα σπάνιο τριώροφο αρχοντικό του 15ου αι., ιδιοκτησία της αυτοκρατορικής οικογένειας των Παλαιολόγων, που σήμερα ανήκει στον Δήμο Καλαβρύτων και φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις και εκθέσεις.

Μιλώντας για καταστροφές, η βόλτα στο χωριό περιλαμβάνει ασφαλώς μια εκτενή επίσκεψη στα μνημεία που θυμίζουν τα μαρτυρικά γεγονότα της Κατοχής. Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, οι ναζί συγκέντρωσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό του χωριού άνω των 13 ετών στον λόφο Καπή. Την ίδια ώρα, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι είχαν οδηγηθεί στο δημοτικό σχολείο του χωριού, που επρόκειτο να πυρποληθεί, γλίτωσαν, ωστόσο, σπάζοντας τις πόρτες.

Ο σταθμός του οδοντωτού στο Μέγα Σπήλαιο

Δεν είχαν όμως την ίδια τύχη και οι άνδρες, που εκτελέστηκαν μέχρι ενός. Ενας πελώριος σταυρός στον λόφο Καπή, σήμερα Τόπος Θυσίας, θυμίζει τα τραγικά γεγονότα, ενώ δίπλα του ορθώνονται στήλες με τα ονόματα των εκτελεσθέντων. Το δημοτικό σχολείο (απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό) σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Ολοκαυτώματος, όπου συγκεντρώνεται και εκτίθεται εκτενές υλικό από τα γεγονότα εκείνα.

Τον χειμώνα, όταν ο καιρός το επιτρέπει, είναι επιβεβλημένη μια (πολύωρη) επίσκεψη και στο χιονοδρομικό κέντρο των Καλαβρύτων. Αρχάριος ή προχωρημένος, για σκι ή snowboard, στο χιονοδρομικό θα βρεις τον εξοπλισμό που χρειάζεσαι και κυρίως την πίστα που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις σου για να περάσεις πολλές ώρες διασκέδασης στο χιόνι. Αν πάλι προτιμάς το... ski watching, το σαλέ είναι ό,τι πρέπει για να πιεις τον καφέ σου με φόντο τις χιονισμένες πλαγιές του Χελμού.

Ο Χελμός (2.355 μ.) ή Αροάνια Ορη είναι η επιβλητική οροσειρά που ουσιαστικά χωρίζει την Αχαΐα από την Κορινθία, με το μεγαλύτερο μέρος του να ανήκει στην πρώτη. Η σημασία του, πολλαπλή: οι αρχαίοι απέδιδαν στα Αροάνια υπερφυσικές ιδιότητες, τοποθετώντας εκεί την πηγή της Στυγός, στα ιερά (και δηλητηριώδη) νερά της οποίας ορκίζονταν οι ολύμπιοι θεοί.

Από την άλλη, εξίσου «μαγικές» ιδιότητες αποδίδουν στον Χελμό οι λάτρεις της αναρρίχησης: τα Χτένια, η νότια κορυφογραμμή της οροσειράς, αποτελεί πρώτης γραμμής προορισμό αναρρίχησης, αν και απευθύνεται μονάχα σε ειδικούς του σπορ, απαιτώντας πολλές γνώσεις και άριστο εξοπλισμό. Τέλος, μια και η ατμόσφαιρα στα Αροάνια είναι πεντακάθαρη και τη νύχτα το σκοτάδι απόλυτο, έχει εγκατασταθεί σε μια από τις ψηλότερες κορφές του Χελμού ο «Αρίσταρχος», ένα από τα πιο σύγχρονα τηλεσκόπια της Ευρώπης.


Διαδρομές στα χωριά
Βόρεια των Καλαβρύτων, προς το Αίγιο, ανοίγεται το μεγαλειώδες φαράγγι του Βουραϊκού, ένα τοπίο παρθένο και τόσο όμορφο και υποβλητικό που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως είναι αληθινό. Ο καλύτερος τρόπος για να το διασχίσεις είναι μάλλον με το γνωστό τρενάκι, τον οδοντωτό, που ξεκινάει από το Διακοφτό και καταλήγει στα Καλάβρυτα.

«Βυθισμένα» χωράφια στα Καλάβρυτα

Η διαδρομή των περίπου 23 χλμ. καλύπτεται σε μία ώρα (με στάσεις στα Νιάματα, τα Τρίκλια, το Μέγα Σπήλαιο/Ζαχλωρού και την Κερπινή). Εναλλακτικά, μπορείς να περιηγηθείς στο φαράγγι με βάση το μονοπάτι παράλληλα των γραμμών (τμήμα του μονοπατιού Ε4). Το τοπίο εδώ είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, μέσα του ωστόσο εναρμονίζονται άψογα όμορφοι οικισμοί και σπουδαία θρησκευτικά μνημεία. Μία από τις στάσεις του Οδοντωτού γίνεται μέσα (κυριολεκτικά) στη Ζαχλωρού, ένα υπέροχο χωριό αγκαλιασμένο από έλατα, καστανιές και πεύκα.

Μια ανάσα από τη Ζαχλωρού βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου: σαν «σκαλισμένο» σε μια γυμνή πλαγιά του Χελμού (11 χλμ. από τα Καλάβρυτα) ιδρύθηκε το 362 από τον Συμεών και τον Θεόδωρο, δύο αδέλφια μοναχούς από τη Θεσσαλονίκη. Η μονή πανηγυρίζει τον Δεκαπενταύγουστο, όποτε και να την επισκεφτείς όμως το δέος θα είναι το ίδιο. Κατόπιν συνεννόησης μπορείς μάλιστα να μείνεις στον ξενώνα της.

Το Μουσείο Ολοκαυτώματος στα Καλάβρυτα, υποβλητικός χώρος μνήμης

Εξίσου ιστορική μονή, και με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, είναι και η Αγία Λαύρα, 6 χλμ. δυτικά των Καλαβρύτων. Το ίδιο το μοναστήρι ως κτίσμα δεν προκαλεί το ίδιο δέος όπως το Μέγα Σπήλαιο, ωστόσο η σημασία του βρίσκεται αλλού: η Αγία Λαύρα υπήρξε πυρήνας του Αγώνα του 1821, εδώ ύψωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός το Λάβαρο της Επανάστασης (γεγονός που πιστοποιείται ιστορικά από Ελληνες και ξένους ιστορικούς), ενώ γνώρισε την καταστροφική μανία των Οθωμανών αλλά και των Γερμανών έναν αιώνα αργότερα.

Πολύ κοντά στο μοναστήρι βρίσκεται και το Ηρώο Εθνικής Παλιγγενεσίας, ένα μνημείο-σύνθεση αφιερωμένο σε όσους (λαϊκούς και κληρικούς) αγωνίστηκαν στην Επανάσταση του '21. Ενα ακόμα μοναστήρι που αξίζει να συμπεριλάβεις στο πρόγραμμά σου είναι η Παναγιά Μακελλαριάς, ένα αληθινό... «Μετέωρο». Χτισμένη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Βελισσάριο στην κορυφή ενός άγριου βράχου πάνω από τον ποταμό Σελινούντα. Το μοναστήρι κάθε Τρίτη είναι κλειστό για το κοινό.

Τρύγος στα αμπέλια των Λαπαναγών, κοντά στη Μακελλαριά

Πίσω από τη Μακελλαριά, προς την πλευρά των Καλαβρύτων, απλώνεται το δρυόδασος της Κάνισκας (ή του Ποντιά), ένα δάσος περίπου 13.000 στρεμμάτων που φιλοξενεί πολλά προστατευόμενα ζώα. Γύρω του θα δεις μερικά από τα πιο ωραία χωριά των Καλαβρύτων, όπως η Ανω και Κάτω Βλασία. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος που περνά από τη Βλασία είναι αυτός που συνδέει τα Καλάβρυτα με την Πάτρα, με λιγότερα χιλιόμετρα απ' ό,τι αν προτιμήσεις την εθνική οδό, όμως με άφθονες στροφές.


Πυργόσπιτα και λίμνες
Ανω Λουσοί, Κάτω Λουσοί, Κερπινή, Κέρτεζη. Χωριά γραφικά, όπου πέρα από το ωραίο τοπίο και την αρμονία ανθρώπου και φύσης αξίζει να προσέξεις κάτι ακόμα. Στα χωριά αυτά θα δεις τα λεγόμενα πυργόσπιτα των Βαρβαριτών μαστόρων.

Η Μονή Αγίας Λαύρας

---

Οι Βαρβαρίτες ήταν Καλαβρυτινοί τεχνίτες που ανέπτυξαν μια αρχιτεκτονική τεχνοτροπία με εμφανή οχυρωματική διάθεση, δανειζόμενοι βυζαντινά και ενετικά στοιχεία. Κάποια έχουν διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση, όπως ο πύργος του Πετμεζά στους Κάτω Λουσούς.

Κλείνοντας, επιβάλλεται μια επίσκεψη στο Σπήλαιο Λιμνών, στο χωριό Καστριά (16 χλμ. από τα Καλάβρυτα), στην αρχαία Κλειτορία και στο χωριό Πλανητέρο, με τα τρεχούμενα νερά και τις νεροτριβές, ένας υπέροχος τόπος αναψυχής δίπλα στις πηγές του Αροάνιου ποταμού.

http://www.thetravelbook.gr 

Ευχές για καλές γιορτες σε ολους ... με υγεία παντα!!!

Γρεβενά: Ο νόμος της φύσης ...

                                                           Η φημισμένη Πορτίτσα
Είναι η χώρα των μανιταριών και των παρθένων αλπικών βουνών, των γεφυριών, των μαστόρων και των ορεινών, ανόθευτων χωριών. Στα Γρεβενά η φύση εντυπωσιάζει με τα χρώματα και τον πλούτο της, δώρα που ο άνθρωπος σεβάστηκε και φρόντισε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο.

Χιονισμένο και ηλιόλουστο το Δοτσικό

Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις πως στα Γρεβενά υπάρχει μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή σχέση με το μανιτάρι. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα δεν ασχολούνται τόσο πολλοί και τόσο πολύ με τη συλλογή μανιταριών, πουθενά δεν υπάρχει τέτοια αφοσίωση και γνώση γύρω από αυτό όσο εδώ.

Ακούς τους ντόπιους να συζητούν μεταξύ τους για το τι μάζεψαν σήμερα, και συνειδητοποιείς ότι μιλούν για τα μανιτάρια με τα επιστημονικά τους ονόματα, και λες «μα πώς μαζεύτηκαν τόσοι επιστήμονες εδώ;» Γιατί όντως οι Γρεβενιώτες έχουν αναγάγει το όλο θέμα πια σε αληθινή επιστήμη. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι.

Τα βουνά των Γρεβενών, η Πίνδος, ο Ορλιακας ήταν ανέκαθεν γεμάτα από τον περίφημο αυτό μύκητα. Περίπου 2.000 διαφορετικά είδη φύονται στα δάση του, κι ακόμα μένουν εκατοντάδες που δεν έχουν ταυτοποιηθεί πλήρως. Κάποτε λοιπόν, σε εποχές μαύρες και δύσκολες, οι ντόπιοι βρήκαν στα μανιτάρια μια πρώτης τάξεως λύση στο έντονο επισιτιστικό πρόβλημα και τα έκαναν βάση της διατροφής τους. Θέμα επιβίωσης τότε.

Το μανιταροάγαλμα στα Γρεβενά

Ο κόσμος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι στην αυλή του υπήρχε ένας αληθινός θησαυρός και η εμπειρική γνώση έγινε σιγά σιγά συνείδηση. Ετσι, με πιονέρο τον πρωτοπόρο μελετητή Γιώργο Κωνσταντινίδη, άρχισε η συστηματική μελέτη, έγινε όχι περαστική μόδα μα αγαπημένη συνήθεια και, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, το μανιτάρι απέκτησε... επίθετο: «Μανιτάρι Γρεβενών».

Και εκεί που πριν από λίγα χρόνια μόλις καμιά εικοσαριά άτομα έβγαιναν με τα καλαθάκια τους να μαζέψουν μανιτάρια την εποχή της συλλογής (κυρίως φθινόπωρο), τώρα πρέπει να είσαι γρήγορος για να μαζέψεις αρκετά πριν σε προλάβουν οι άλλοι!

Ολόκληρη η πόλη περιστρέφεται γύρω από τα μανιτάρια. Κυριολεκτικά μάλιστα, με δυο μανιταροαγάλματα να στολίζουν κεντρικούς κόμβους στην είσοδο και στο κέντρο των Γρεβενών. Λογικά λοιπόν η πόλη ανακηρύχτηκε επισήμως το 2007 «πόλη των μανιταριών». Οσο για το φαγητό; Στα εστιατόρια των Γρεβενών θα δοκιμάσεις μανιτάρια σε κάθε πιθανή και απίθανη μορφή: μανιτάρια ψητά, τηγανητά, τουρσί, σούπα, μπρουσκέτα, ριζότο, ζελέ, γλυκό κουταλιού, αποξηραμένα, σε σκόνη, σε σάλτσα, σε λικέρ. Μανιτάρι παγωτό δεν υπάρχει ακόμη, αλλά ποιος ξέρει;

Η κ. Πολυτίμη Βασιλοπούλου, από το Τρίκορφο, με το κοπάδι της στην ομίχλη

Η πόλη των Γρεβενών βρίσκεται σε εξαιρετικό γεωγραφικό σημείο, στο κέντρο σχεδόν του νομού· μια πρώτης τάξεως βάση για εξορμήσεις στην απίστευτης ομορφιάς γρεβενιώτικη φύση. Θα κάνεις όμως μια βόλτα και στην πόλη, θα περπατήσεις στην πλατεία Ελευθερίας για να δεις το εκατόχρονο Ρολόι και, αν τύχει να βρεθείς Παρασκευή στα Γρεβενά, θα δεις και τη λαϊκή αγορά με κόσμο πολύ να κατεβαίνει από τα χωριά και να διαλαλεί την πραμάτεια του (και μανιτάρια!) περιμετρικά της πλατείας.

Ενας πεζόδρομος οδηγεί στην Αιμιλιανού, την πλατεία με τα κανόνια και τα πολλά καφέ όπου συχνάζει η νεολαία. Στα αξιοθέατα ανήκουν επίσης η Μητρόπολη και η συλλογή ξυλόγλυπτων του Γρεβενιώτη Δημήτρη Αγοράστη, του «Θεόφιλου της ξυλογλυπτικής» όπως τον αποκάλεσαν (στεγάζεται στη Δημοτική Επιχείρηση).

Ακριβώς απέναντι θα δεις ένα από τα λίγα εναπομείναντα παλιά γρεβενιώτικα σπίτια, στριμωγμένο ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Είναι το σπίτι του μακεδονομάχου Ζήση Βέρρου, συντρόφου του Παύλου Μελά. Δεν είναι μουσείο, είναι η κατοικία των απογόνων του, αν χτυπήσεις ωστόσο το κουδούνι και ζητήσεις να δεις το σπίτι, η κόρη του Αλεξάνδρα θα σε ξεναγήσει μετά χαράς.

Υπέροχο το χειμερινό τοπίο στις παρυφές της Πίνδου

«Κουπάτς» στα σλάβικα θα πει «δρυς, βελανιδιά». Και από βελανιδιές στα Γρεβενά άλλο τίποτα. Οσο απομακρύνεσαι από την πόλη με κατεύθυνση προς τα δυτικά, προς τους ορεινούς όγκους του Ορλιακα, της Βασιλίτσας και του Σμόλικα, οι βελανιδιές όλο και πυκνώνουν. Γι' αυτό και ονόμασαν τα χωριά της περιοχής «κουπατσοχώρια», αν και εξίσου ακριβές θα ήταν να τα πουν «πευκοχώρια» ή «φλαμουριοχώρια».

Η απίστευτη βλάστηση της περιοχής δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Μαυρόπευκα, οξιές, φλαμουριές, κρανιές, λεύκες, κέδρα, σφενδάμια, αγριοπούρναρα, πλατάνια και άρκενθοι σχηματίζουν ένα ασύλληπτο σύνολο χρωμάτων, που ξεπερνά και τις κορυφαίες εμπνεύσεις του πιο ευφάνταστου καλλιτέχνη.

Στα Κουπατσοχώρια ο κόσμος πάντοτε ασχολούνταν με την κτηνοτροφία. Ο βαρύς χειμώνας δεν επέτρεπε βέβαια ποτέ την ομαλή διαμονή στην περιοχή, γι' αυτό και οι περισσότεροι κάτοικοι περνούσαν πάντα τον χειμώνα σε πιο πεδινά χωριά, προς τον Θεσσαλικό κάμπο, και επέστρεφαν στα σπίτια τους το καλοκαίρι.

Το γεφύρι του Αζίζ Αγά

Κάπως έτσι συμβαίνει και σήμερα. Ελάχιστους μόνιμους κατοίκους θα συναντήσεις στα χωριά από τον Ζιάκα μέχρι τα γρεβενιώτικα βλαχοχώρια και τα μαστοροχώρια στα σύνορα με το Βόιο. Δεν είναι απίθανο όμως να πετύχεις στον δρόμο κάποιον κτηνοτρόφο που με χιόνια και με κρύα θα βρίσκεται έξω με το κοπάδι του.

Στο όμορφο και περιποιημένο χωριό των Μαυραναίων (10 χλμ. από τα Γρεβενά) θα βρεις το τελευταίο βενζινάδικο πριν από την εξόρμηση στα ορεινά χωριά. Οι διαδρομές, όποιες κι αν διαλέξεις, είναι εκπληκτικές, με τα χωριά να φαίνονται σαν παραμυθένια στις πλαγιές του Ορλιακα, ειδικά αν το χιόνι κάνει την τιμή να εμφανιστεί και να στολίσει τη φύση.

Μια επιλογή είναι να πάρεις κατεύθυνση προς τον Ζιάκα. Τίστα λεγόταν παλιότερα, άλλαξε όμως κι αυτό το όνομά του, όπως και άλλα πολλά, για να τιμήσει τον αγωνιστή και τοπικό ήρωα Θεόδωρο Ζιάκα. Πρώτος καπετάνιος στο αρματολίκι της Πίνδου, ο Ζιάκας με τους αγωνιστές του έκαναν άνω-κάτω τους Τούρκους της περιοχής, πολέμησε μάλιστα και στην Επανάσταση του 1878, σε προχωρημένη πια ηλικία.

Η ονομαστή Σμίξη, η «είσοδος» στη Βασιλίτσα

Εξω από το χωριό στέκει το ομώνυμο πέτρινο γεφύρι, από τα πιο καλοδιατηρημένα του νομού. Ο δρόμος συνεχίζει νοτιότερα σε μια διαδρομή που κόβει την ανάσα: στα δεξιά υψώνονται οι πελώριοι, κοφτεροί βράχοι του Ορλιακα, οι «γρανίτες» όπως αποκαλούνται, στα αριστερά ανοίγεται γκρεμός και...ευθεία ο δρόμος χωράει ίσα ίσα ένα αυτοκίνητο.

Φτάνεις εντέλει στο Σπήλαιο (25 χλμ. από τα Γρεβενά), χωριό που όλοι οι Γρεβενιώτες θα σου συστήσουν ως ένα από τα πιο όμορφα στην περιοχή. Ο ιερέας θα σου ανοίξει να δεις τη Μονή της Σπηλιανής, με τις τοιχογραφίες του 17ου αι., θα σταθείς να δεις προσεκτικά τη λιθόστρωτη πλατεία και το παλιό σχολείο, και έπειτα θα συνεχίσεις για ένα από τα πιο συγκλονιστικά θεάματα στα Γρεβενά.


Γεφυροχώρια με ιστορία
Ενα λιθόστρωτο μονοπάτι από το Σπήλαιο και ένας ζόρικος (ειδικά τον χειμώνα) χωματόδρομος από το χωριό οδηγούν στην περίφημη Πορτίτσα. Είναι ένα εκπληκτικό γεφύρι 34 μ. που στέκει (από το 1743) στο τέλος της κοιλάδας και μπροστά σε δυο αντικριστούς κάθετους βράχους, που θυμίζουν Συμπληγάδες, με τον ποταμό Βενέτικο να κυλάει από κάτω του, μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς!

Στους Αγιους Πάντες της Κρανιάς

Πέρα από το φαράγγι της Πορτίτσας βρίσκονται τα γραφικά χωριά Μοναχίτι και Μικρολίβαδο (με πρόσβαση από ασφαλτόδρομο), ενώ γύρω από το Σπήλαιο υπάρχουν άλλα δύο γεφύρια, του Κατσουγιάννη και της Λιάτισσας, που θα τα βρεις ακολουθώντας ένα δύσβατο χωματόδρομο.

Γεφύρια όμως θα βρεις πολλά, πάρα πολλά στα Γρεβενά. Είναι τέτοια η γεωμορφολογία των βουνών της δυτικής Μακεδονίας, που οι κάτοικοι έπρεπε να μάθουν να επικοινωνούν μεταξύ τους ξεπερνώντας τα υδάτινα εμπόδια των ποταμών. Και βρήκαν τον τρόπο στην τέχνη τους.

Κτηνοτρόφοι μεν οι πιο πολλοί Κουπατσαραίοι, στα πιο δυτικά χωριά όμως, εκεί στα όρια με το Βόιο, ζούσαν φημισμένοι πετράδες, άφταστοι τεχνίτες, που με τη μαστοριά υπέταξαν την πέτρα και έφτιαξαν αληθινά κομψοτεχνήματα για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες επικοινωνίας. Δεκαεπτά γεφύρια υπάρχουν σ' ολόκληρα τα Γρεβενά, τα περισσότερα στη δυτική πλευρά τους, πάνω από ποταμούς και παραποτάμους του Αλιάκμονα.

Στο Χιονοδρομικό της Βασιλίτσας

Από τα πιο ιστορικά όλων είναι το γεφύρι του Αζίζ Αγά, λίγο μετά το χωριό Τρίκωμο (20 χλμ.). Δεκαπέντε μέτρα ύψος και εβδομήντα μήκος φτάνουν για να δικαιολογήσουν τη φήμη του, όμως είναι η ιστορία του που το κάνει να ξεχωρίζει λίγο ακόμα. Το σήκωσαν στα 1727, με «χορηγία» του ντόπιου Αγά, όμως το γεφύρι δεν έλεγε να σταθεί όρθιο.

Δύο φορές κατέρρευσε στα ξεκαλουπώματα. «Την τρίτη φορά θα πέσει και το κεφάλι σου», προειδοποίησε ο αγάς τον πρωτομάστορα, που εντέλει τα κατάφερε, έστω κι αν χρειάστηκε να παρακολουθήσει τα «αποκαλυπτήρια» από απόσταση ασφαλείας για παν ενδεχόμενο...

Αν μετά τους Μαυραναίους δεν συνεχίσεις ευθεία προς τον Ζιάκα, αλλά στρίψεις δεξιά, θα πάρεις τον δρόμο προς τα μαστοροχώρια των Γρεβενών. Στην πορεία περνάς από πολλά χωριά, που το κάθε ένα τους κάτι έχει για να τραβήξει την προσοχή σου.

Στην Αλατόπετρα (29 χλμ.) θα σου δείξουν πώς θα πας μέχρι τους καταρράκτες του Τσούργιακα, καθώς πλησιάζεις προς το Πρόσβορρο (33 χλμ.) θα κάνεις μια παράκαμψη για να δεις το ιστορικό «γεφύρι του Γκαβού» με τους σταλακτίτες, και στους Φιλιππαίους θα ανέβεις μέχρι τα 1.278 μ. υψόμετρο και το ύψωμα Αννίτσα, για να δεις το μνημείο που θυμίζει πως σ' αυτές τις κορυφές μια χούφτα στρατιώτες, κυρίως από τα γύρω χωριά, ανέκοψαν την επίθεση των επίλεκτων Ιταλών αλπινιστών στα 1940.

Ο κ. Λάκης Αβέλλας, από τους ελάχιστους κατοίκους της Σαμαρίνας το χειμώνα

Βλέποντας τη μαστοριά των πετράδων να αποτυπώνεται στα περίτεχνα γρεβενιώτικα γεφύρια, σκέφτεται κανείς «φαντάσου πώς θα έχτιζαν τα σπίτια τα δικά τους!». Εύκολη η απάντηση. Από τους Φιλιππαίους άλλα περίπου 11 χλμ. μένουν μέχρι το Δοτσικό, από τα πιο όμορφα μαστοροχώρια των Γρεβενών, και το μοναδικό που έχει ένα πέτρινο γεφύρι μέσα στον ίδιο τον οικισμό.

Σπίτια δίπατα και τρίπατα, καλοφτιαγμένα, με έντονο το παραδοσιακό χρώμα και την ατμόσφαιρα εκείνη που έψαχνε και βρήκε εδώ ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, γυρίζοντας σκηνές από ταινίες του. Λιγοστοί κι εδώ οι κάτοικοι, όλο και κάποιο μαγαζί θα βρεις ανοιχτό ωστόσο για έναν καφέ και λίγη κουβέντα.

Ονομαστά πολύ είναι τα κοζανίτικα μαστοροχώρια του Βόιου, όμως και στα Γρεβενά θα συναντήσεις αληθινά διαμάντια. Οπως η -όνομα και πράγμα- Καλλονή, από τους πιο καλοδιατηρημένους οικισμούς, που περισσότερο θυμίζει σκηνικό από ταινία παρά αληθινό χωριό.

Ακόμη χρησιμοποιείται αυτή η παλιά ξύλινη ντριστέλα, μια παραδοσιακή νεροτριβή όπου οι Σαμαρινιώτες πλένουν τα χοντρά μάλλινα ρούχα

Τι κι αν τα λιθόστρωτα καλντερίμια της είναι σήμερα σχεδόν έρημα; Εφτά μόνιμοι κάτοικοι όλοι κι όλοι (και δύο σκυλιά!), σύντομα όμως θα ανοίξει στο χωριό μια καινούργια ταβέρνα που φιλοδοξεί να προσελκύσει περισσότερο κόσμο.

Πέτρα και κεραμίδι είναι το μοτίβο και στο Τρίκορφο, τον Αγιο Κοσμά, το Κυπαρίσσι, τις Κυδωνιές, το Δασύλλιο. Λίγο πριν φτάσεις σε τούτο δω το τελευταίο, θα δεις και το γεφύρι του Παλιομάγερου, απλό και στιβαρό παρά τα εκατό του χρόνια.

Στο Κυπαρίσσι δεν χρειάζεται να είσαι... θρήσκος για να μείνεις εντυπωσιασμένος από τον λιθόσκεπο Αγιο Γεώργιο με το σκαλιστό στην πέτρα εικονοστάσι με τη μορφή λιονταριού, διά χειρός του λιθοξόου Γιώργου Βράγκα, που μεγαλούργησε γύρω στα 1900 σκαλίζοντας τέμπλα και εικονοστάσια στα γρεβενιώτικα μαστοροχώρια.


Στα βλαχοχώρια
«Εδώ πάνω στην Πίνδο κάνει έξι μήνες χειμώνα κι έξι μήνες βαρυχειμωνιά». Δεν χρειάζεται άλλη εξήγηση για το πώς τα έβγαζαν πέρα οι κάτοικοι στα βλαχοχώρια των Γρεβενών. Σαμαρίνα, Σμίξη, Αβδέλλα, Περιβόλι και Κρανιά, πέντε χωριά στις παρυφές του Σμόλικα και της Πίνδου, διάσημα το καθένα για τους δικούς του λόγους.

Το γεφύρι Καγκέλια, στο Τρίκορφο

Και πρώτη η Σαμαρίνα, το χωριό με το μεγαλύτερο υψόμετρο στην Ελλάδα (κατά μία διαδεδομένη εκδοχή), στα 1.450 μ., γεμάτο ζωή τα καλοκαίρια, μα με σχεδόν μονοψήφιο αριθμό κατοίκων το «6μηνο της βαρυχειμωνιάς». Η Σαμαρίνα (53 χλμ.) είναι το νοτιότερο χωριό των Γρεβενών όπου θα συναντήσεις τα μακεδονίτικα χάλκινα, και το μοναδικό όπου θα δεις ένα ολόκληρο, θεόρατο πεύκο να ξεφυτρώνει μέσα από το... ιερό του ναού της Μεγάλης Παναγιάς!

Το βλαχοχώρι της Σμίξης, με τα παλιά πετρόκτιστα αρχοντικά, είναι η απαραίτητη στάση-πέρασμα πριν από το χιονοδρομικό κέντρο της Βασιλίτσας: από τα αρτιότερα κέντρα στη χώρα, η Βασιλίτσα συγκεντρώνει κάθε χρόνο πολύ κόσμο -κυρίως Ελληνες από όλη τη Μακεδονία, τα Γιάννινα, την Κέρκυρα- σε μια έκταση κατάφυτη από οξιές, έλατα, πεύκα, πελώρια ρόμπολα και θέα που φτάνει μέχρι το Βέρμιο και αυτόν ακόμα τον Ολυμπο!

Στην Αβδέλλα (44 χλμ. από τα Γρεβενά) θα μάθεις κάτι που δεν το περίμενες. Εδώ γεννήθηκαν δυο αδέρφια, ο Γιάννης και ο Μίλτος Μανάκη (ή Μανάκια), κι αν το όνομά τους δεν σου λέει κάτι, τα επιτεύγματά τους θα σου πουν τα πάντα: ήταν οι πρώτοι κινηματογραφιστές στα Βαλκάνια, δυο πρωτοπόροι οραματιστές που άρχισαν στις αρχές του 19ου αι. να καταγράφουν σε ταινία σκηνές από την καθημερινότητά τους, όταν οι σύγχρονοί τους δεν είχαν ακούσει καν τις λέξεις «μπομπίνα, ταινία, σινεμά». Σήμερα το σύνολο σχεδόν του πολύτιμου αρχείου τους βρίσκεται στην ΠΓΔΜ.

Το γεφύρι του Δοτσικού είναι το μοναδικό που βρίσκεται μέσα σε οικισμό

Γειτονικό χωριό στην Αβδέλλα είναι το Περιβόλι, ένας πανέμορφος οικισμός, και η μία από τις δύο «κύριες» εισόδους στην κοιλάδα της Βάλια Κάλντα (η άλλη είναι από τη Βωβούσα Ιωαννίνων). Από το Δασαρχείο στην έξοδο του χωριού θα πάρεις το πληροφοριακό υλικό που χρειάζεσαι πριν επισκεφτείς αυτόν τον αυθεντικό παράδεισο, από τις λίγες ανόθευτες και αμόλυντες από τον άνθρωπο γωνιές της χώρας μας, προστατευμένη πια ως ανακηρυγμένος Εθνικός Δρυμός Πίνδου. Αν βρεθείς στα Γρεβενά εποχή που ο καιρός επιτρέπει μια (μεγάλη) επίσκεψη στη Βάλια Κάλντα, να μη διανοηθείς να το παραλείψεις!

Το νοτιότερο γρεβενιώτικο βλαχοχώρι είναι η Κρανιά (30 χλμ. από το Περιβόλι). Ελάχιστοι κάτοικοι κι εδώ, θα βρεις ωστόσο τρεις λόγους για την επισκεφτείς: τα γεφύρια του Σταμπέκη και του Ματσαγκάνη και, κυρίως, την εκκλησία των Αγίων Πάντων (ή Αγιος Πάντος, όπως προτιμούν οι Κρανιώτες), με το αριστουργηματικό χρυσοβαμμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο.

Οι Γρεβενιώτες θα σου «συστήσουν» το Σπήλαιο ως ένα από τα ομορφότερα χωριά όλου του νομού

Από την Κρανιά 34 χλμ. μέσω Εγνατίας σε χωρίζουν από τον γυρισμό στα Γρεβενά, προτίμησε ωστόσο να επιστρέψεις μέσω της παλιάς εθνικής οδού, για να δεις από κοντά και άλλα δύο γεφύρια, λίγο μετά το Κηπουρείο, το γεφύρι του Σταυροποτάμου και εκείνο του Σπανού, το μεγαλύτερο σωζόμενο στη Μακεδονία, με 85 μέτρα μήκος! Eδώ γινόταν έως πριν από λίγα χρόνια και η ετήσια Γιορτή Μανιταριού, μέχρι που αναζητήθηκε άλλος χώρος για να φιλοξενήσει τους αμέτρητους μανιταρόφιλους που συρρέουν κάθε Αύγουστο στα Γρεβενά.
Απο : http://www.thetravelbook.gr

Κείμενο: Γιάννης Μαντάς
Φωτογραφίες: Φίλιππος Κατσιγιάννης

Βόλος: Τύχη βουνό και θάλασσα ...

Εδώ συναντιέται ο Παγασητικός με το Πήλιο. Οι Κένταυροι με τους Αργοναύτες. Οι φοιτητές με τους «Αυστριακούς». Οι αρχαίοι Μαγνήτες με τους εργάτες του 20ου αιώνα και τους πρόσφυγες της Ιωνίας. Οι ποδηλάτες με τους «25αράκηδες». Κοσμοσυρροή, όχι αστεία!

Επειτα από κάθε διάσημη βολιώτικη νύχτα ακολουθεί ένα άσημο ξημέρωμα. Είναι τότε που τα τραπεζοκαθίσματα στην Αργοναυτών τινάζουν από πάνω τους την υγρασία, ομαδικά, σαν στρατιωτάκια. Η Κουμουνδούρου, η Κονταράτου κι η Ερμού κοιμούνται για τα καλά, εξαντλημένες από τα αχόρταγα νιάτα που τις ποδοπατούν όλη νύχτα.

Ιάσονος και Δημητριάδος μοιάζουν αγνώριστες δίχως την ένταση των αιώνια μποτιλιαρισμένων οχημάτων και η μπρούντζινη Αργώ αναδύεται από την αχλύ του μύθου και τρίβει τα μάτια της αγουροξυπνημένη. Πορταριά και Μακρινίτσα αχνοφαίνονται μέσα στην πρωινή πάχνη, αιωρούμενες σαν δορυφόροι στην πλαγιά και οι θεοί του Πηλίου κόβουν μια μέρα ακόμη από την καπναποθήκη του Ματσάγγου και τη δίνουν σε εκείνη του Παπαστράτου, ως χρόνια.

Το αντίγραφο της μυθικής Αργούς στην προκυμαία του Βόλου

Ψαράδες έχουν πάρει ήδη θέση στο Κορδόνι και τα καΐκια έχουν από ώρα ξανοιχτεί στον μεγάλο κόλπο. Τα ιστιοπλοϊκά κοντράρονται στο ύψος με τις πολυκατοικίες σε έναν αγώνα ευθύς εξαρχής άνισο, από τους σεισμούς του '55 κι έπειτα, όμως οι ποδηλάτες παίρνουν την εκδίκησή τους από τα αυτοκίνητα και ξαμολιούνται στο «ποδηλατοδίκτυο» 20 χλμ. που διατρέχει όλη την πόλη.

Τα τσιπουράδικα στα Παληά και τη Νέα Ιωνία παραγγέλνουν διπλό εσπρέσο, μπας και συνέλθουν απ' τα χτεσινoβραδινά 25αράκια, τα καράβια για τις Σποράδες βάζουν μπρος τις μηχανές κι οι γερανοί στο εμπορικό λιμάνι τεντώνονται να ξεμουδιάσουν. Οι μικροπωλητές της Αργοναυτών εμφανίζονται δειλά δειλά...

Ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου

Πρώτα οι γνωστοί – άγνωστοι πλανόδιοι φορτωμένοι σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα, και μέχρι το απόγευμα όλοι θα έχουν πάρει τη θέση τους στη διάσημη καρτποστάλ, τη βιτρίνα του Βόλου - ο λουκουματζής με την καντίνα, ο χαλβατζής απ' τα Φάρσαλα, οι καλλιτέχνες του δρόμου, οι μπαλονάδες... Μόνο ο αμαξάς δεν είναι εδώ, αυτός θα ξανάρθει το καλοκαίρι. Ο Βόλος ξυπνά, σιγά σιγά. Ατάραχα, δίχως βιασύνη κι άγχος. Γιατί να έχει άλλωστε;

Απλωμένος φαρδύς-πλατύς κάτω από το μαγικό βουνό των Κενταύρων, με τα νοτιότερα σπίτια του να βρέχονται από τον Παγασητικό και τα ανατολικότερα να χάνονται στα δάση του Πηλίου έχει κάθε λόγο να νιώθει τυχερός και να κοιμάται ήσυχος τα βράδια – όταν τον αφήνουν οι... αδίψαστοι φοιτητές και πανεπιστήμονες. 10.000 άνθρωποι περιστρέφονται σαν ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, και μαζί με τους 70.000 Βολιώτες, χρεώνονται από κοινού τη ζωντάνια της πρωτεύουσας της Μαγνησίας.

Ζωντανός ήταν βέβαια πάντα ο Βόλος. Με αδιάλειπτη κατοίκηση 7.000 χρόνων που αποδεικνύεται περίτρανα στους αρχαιολογικούς χώρους των Σέσκλου και Διμηνιού, αλλά και με πολλές ακόμη αρχαιολογικές θέσεις γύρω του που κάνουν τους αρχαιολόγους να σπαζοκεφαλιάζουν εδώ και δεκαετίες πάνω από θεμέλια όλων των εποχών: «εδώ η Ιωλκός, εκεί η Ιωλκός, πού είναι η Ιωλκός; Ποια είναι η Δημητριάδα και ποιες οι Παγασές;»

Ιστορία βαριά και μύθοι μυριάδες περικυκλώνουν τον Βόλο, το λιμάνι απ' όπου ξεκίνησαν το μυθικό ταξίδι τους οι Αργοναύτες, μα αυτός δεν χαμπαριάζει. Ο παλμός του ήταν ανέκαθεν σύγχρονος και ο χαρακτήρας του προσαρμοστικός. Ανάλαφρος, ανώδυνος, εύκολος και μετρημένος, το μόνο που θέλει είναι να περνάει καλά. Και το κάνει περίφημα!


Κι εσείς εδώ;
Η πρώτη και η τελευταία βόλτα (και όλες οι ενδιάμεσες εδώ που τα λέμε) γίνονται παραδοσιακά και αναπόφευκτα στην Αργοναυτών, την παραλία, την περατζάδα του Βόλου. Θα τη διασχίσεις όλες τις ώρες της ημέρας, ξανά και ξανά. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω... Μαζί με τους Βολιώτες και κάνοντας τακτικούς ελιγμούς ανάμεσα σε ποδήλατα και χαιρετούρες! Από την Αργώ, το γλυπτό - σήμα κατατεθέν της πόλης, αλλά και το ξύλινο αντίγραφο του μυθικού πλοίου, έως το δεύτερο σήμα κατατεθέν, το κτίριο του Παπαστράτου, και το Κορδόνι οι συναντήσεις κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι!

Η εντυπωσιακή κάμινος Hoffman στο Μουσείο Τσαλαπάτα.

---

Η βολιώτικη βόλτα συνεχίζεται με συνέπεια στο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου, αγαπημένο των φοιτητών, έως τον ναό του που μαζί με εκείνον του πολιούχου Αγίου Νικολάου σχεδιάστηκαν από τον μεγάλο αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο και κρίθηκαν από τον Στρατή Μυριβήλη ως οι ωραιότεροι νεόκτιστοι ναοί της Ελλάδας.

Η συνέχεια της βόλτας έως το πάρκο του Αναυρου με τα... «εξαφανισμένα» γλυπτά Βαλκάνιων Καλλιτεχνών, την αναπαράσταση προϊστορικού οικισμού και το αρχαιολογικό μουσείο απέναντι, δεν είναι κανόνας αλλά προαίρεση, κι οι Βολιώτες δεν τη συνηθίζουν. Συνηθίζουν αντίθετα να υποδεικνύουν στους επισκέπτες την οδό Κίτσου Μακρή και το σπίτι – μουσείο του μεγάλου λαογράφου που, μεταξύ άλλων, αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην έρευνα για τον μεγάλο Μυτιληνιό, λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο. Εδώ βρίσκονται τα περισσότερα έργα του τα οποία πλαισιώνονται από εκείνα των Ηπειρωτών ζωγράφων Παγώνη και κάποια του Ν. Χριστόπουλου.

Η χαρακτηριστική γοργόνα του Θεόφιλου στο Μουσείο Κίτσου Μακρή.

Από τις πολύχρωμες ειδυλλιακές τοιχογραφίες του ίδιου του Κίτσου Μακρή θα αφεθείς στους πολύχρωμους τοίχους του κέντρου όπου τα γκράφιτι καταδεικνύουν, τις περισσότερες φορές, τα ερειπωμένα βιομηχανικά κτίρια.

Μάρτυρες διττοί, όχι μόνο της απαράμιλλης βολιώτικης βιομηχανικής ιστορίας του Μεσοπολέμου αλλά και του έργου του υπερδραστήριου Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που χάρη στις ενέργειες του επίκουρου καθηγητή, αρχιτέκτονα Κώστα Αδαμάκη, έσωσε τα περισσότερα και αναστήλωσε πολλά από αυτά.

Θα κρατήσεις σημειώσεις σαν επιμελής φοιτητής αναζητώντας την «Παλιά Ηλεκτρική» στη Ρήγα Φεραίου, σπίτι του Δημοτικού Κέντρου Μουσικού Θεάτρου σήμερα, το κτίριο Οξυγόνου της Ελληνογαλλικής Εταιρίας Καπνού στην ομώνυμη πλατεία που ζωντάνεψε χάρη στους σπουδαστές του ΔΙΕΚ, την Κίτρινη Αποθήκη, καπναποθήκη της αμερικανικής εταιρείας Tobacco Co κάποτε, στην οδό Βασσάνη (με Γαζή), την καπναποθήκη Σπίρερ μεταξύ των οδών Μικρασιατών, Μακρινίτσης και Βασσάνη, όπου στεγάζεται η Πολεοδομία και το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας...

Αριστος τσιπουρομεζές οι φούσκες!

Είναι κι ο Παπαστράτος στην παραλία όπου εδρεύει η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, είναι και το εργοστάσιο Παπαρήγα στο Πεδίον του Αρεως, το πρώτο που αναστηλώθηκε για να στεγάσει τμήματα του πανεπιστημίου, είναι κι άλλα πολλά.

Οταν τα βήματα σε φέρουν στη συμβολή των οδών 28ης Οκτωβρίου, Μακεδονομάχων και Μελά, κάτω από την πλατεία Ελευθερίας, θα υψώσεις το βλέμμα στο κουφάρι της καπνοβιομηχανίας του Ματσάγγου και θα κάτσεις στα σκαλιά του εξαντλημένος. Φοιτητές θα μπαινοβγαίνουν στην 10χρονη κατάληψη, εγγονοί ίσως των περίφημων Ματσαγγοπούλων κι αν κάποιος γέροντας κοντοσταθεί και σε κοιτάξει δεν θα τον αγνοήσεις.

Ισως κάποτε να δούλευε εκεί και να σου μιλήσει για τις θρυλικές εργάτριες, για τα τέλη της δεκαετίας του '40 που η καπνοβιομηχανία ήταν η πρώτη της Ελλάδας κι οι εργάτες ξεπερνούσαν τους 1.000, ίσως, λίγο πριν από την πολυαναμενόμενη ανακαίνιση, να σου πει κι εσένα μια ιστορία για τη γιορτή που γινόταν κάθε ημέρα πληρωμής, ή έστω μια φράση όπως «είχες τσιγάρα Ματσάγγου; Είχες λεφτά...».


Συνοικίες αλά παλαιά...
Ολοι οι δρόμοι οδηγούν πλέον δυτικά. Μετά την ωραία τριλογία Δημαρχείο (σε σχέδια του Πικιώνη) - Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου – Ωδείο, φτάνεις στις γραμμές του σιδηρόδρομου και τον πανέμορφο σταθμό. «Κρίκος» της γραμμής Βόλος – Μηλιές που κατασκεύασε ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο Ντε Κίρικο, είναι το σύνορο του σύγχρονου με τον παλιό Βόλο.

Και θα τις περάσεις πολλές φορές για να βρεθείς στη διάσημη πλέον συνοικία των Παληών. Οχι για το κάστρο του Γόλου, στον λόφο των Αγίων Θεοδώρων, που δεν σώζεται πια μα για την αύρα της γειτονιάς που έκανε μέχρι και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο να γυρίσει εδώ μερικές σκηνές του «Θιάσου». Εδώ, πλάι στις γραμμές και το εμπορικό λιμάνι, βρίσκονταν τον 17ο αιώνα τα «παληά Μαγαζεία», τα φτωχομάγαζα Ελλήνων και Εβραίων που ζούσαν εκτός του τουρκοκατοικούμενου Γόλου.

Ο αλιευτικός στόλος «δένει» πλάι στο επιβατικό λιμάνι.

Εδώ τις τελευταίες δεκαετίες έχουν σχηματιστεί τα... «λαδάδικα» του Βόλου, με τις αποθήκες, τα χάνια, τα εργαστήρια, τα εργοστάσια να έχουν μετατραπεί σε τσιπουράδικα, καφέ, χώρους τέχνης και πολυχώρους, που παρότι δεν διατηρούν την αίγλη των προηγούμενων χρόνων παραμένουν ζωντανά. Στα Παληά όμως θα έρθεις και για έναν ακόμη λόγο. Πολύ σοβαρό! Για τον Τσαλαπάτα.

Το εντυπωσιακό παλιό πλινθοκεραμοποιείο που κτίστηκε το 1925, λειτούργησε έως το 1975 και έφτασε να παράγει 9.000.000 τούβλα και κεραμίδια τον χρόνο απασχολώντας 150 εργάτες, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη. Σήμερα, στεγάζει εστιατόρια και καφέ, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας και ασφαλώς το μουσείο πλινθοκερομοποιείας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς που ως γνωστόν φτιάχνει μουσεία κοσμήματα.

Ο Βόλος στριμώχνεται (λέμε τώρα!) μεταξύ Πηλίου και Παγασητικού.

Φημισμένο εργοστάσιο ήταν και το υφαντουργείο Μουρτζούκου, βορειότερα (Ζάχου και Εφτά Πλατανιών) που σήμερα ανήκει στον ΟΣΚ, αλλά και το αναπηνιστήριο κουκουλιών των προσφύγων αδελφών Ετμεκτζόγλου απέναντι, που έχει μετατραπεί σε μουσείο Προπολεμικής Μεταξοβιομηχανίας (κλειστό αυτό τον καιρό).

Εδώ είναι άλλωστε η Νέα Ιωνία, η γειτονιά των προσφύγων. Και θα 'ρθεις τουλάχιστον μία φορά. Για να περπατήσεις στην Καραμπατζάκη πλάι στον ποταμό Κραυσιδώνα, να χωθείς στα στενά δυτικά της οδού Αναπαύσεως με τα όλο σημασία ονόματα - Καισάρειας, Εγγλεζονησίου, Σμύρνης, Αττάλειας - αλλά και τα υπόλοιπα που κρατούν ακόμη έστω κάτι λίγο από την προσφυγική αύρα τους.

Μια ιδέα από χαμηλά σπίτια με ντουβάρια που φωνάζουν «Μόνο Νικάρα ρε!» , μια μυρωδιά από λουλουδιασμένες αυλές και μαμαδένιες κουζίνες, μια μικρή γεύση απ' τα παλιά και πολλές σταγόνες από τσίπουρο!

Ατέλειωτη περατζάδα η Αργοναυτών!

Είναι οι πρόσφυγες που 'φεραν τη συνήθεια στο Βόλο», θα σου σφυρίξει κάποιος και θα σου γεμίσει το ποτήρι. «Ηταν αντρικό προνόμιο μέχρι το '67» θα σου πει κάποιος άλλος. «Με γλυκάνισο ή άνευ;» θα ρωτήσει ένας τρίτος. Τιρναβίτικο ή σπανιότερα σπιτικό, θα το πιεις. Στα ηλιόλουστα «τουριστικά» τσιπουράδικα της παραλίας, στα «mainstream» του κέντρου αλλά ακόμη καλύτερα στα ταβερνεία στα Παληά και τα καφενεία στη Νέα Ιωνία η μεσημεριανή τσιπουροποσία είναι κανόνας απαράβατος στον Βόλο.

Μαζί του θα 'ρθουν κι οι μεζέδες, τα «πεινάσματα», που ΔΕΝ παρήγγειλες. Κι όσο τα 25αράκια θα φτιάχνουν πυραμίδα τόσο αυτοί θα αναβαθμίζονται, κι από παστά και τουρσιά θα μετατρέπονται σε χταπόδια, μύδια, καραβίδες. Και κάπως έτσι θα πέσει πάλι η βολιώτικη νύχτα, ανάλαφρη και τούτη... Ανάλαφρη και μετρημένη πάντα σε 25αράκια. Γιατί αλλιώς δεν βγαίνει κι ο λογαριασμός!

http://www.thetravelbook.gr/

Κείμενο: Ολγα Χαραμή
Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας